Rozdział 2

4 DNI PÓŹNIEJ

W dzisiejszy dniu  według rozpiski  miałam przygotować szkic  pokoju Anabel . Wszystko byłoby w porządku , gdyby nie fakt, że rysuje z Louisem.

Czekałam  na niego z dobre  20 minut. Wkurwiona postanowiłam sama zacząć projekt.  Co mnie to obchodzi, że  się spóźnia.

Wyjęłam białą kartkę i dwa naostrzone ołówki. Z rozmowy z Anabel zapamiętałam, że jest po uszy zakochana w Myszce Mickey.

Tak więc zaczęłam rysować przeróżne  kontury. Byłam tak skupiona na rysowaniu, że nawet nie zauważyłam jak ktoś za mną stoi i  mi się przygląda.

- Wynocha! – powiedziałam, ponieważ wiedziałam  kto tam jest.

- Ej no! – chwycił mnie za rękę, na co ja gwałtownie wstałam.

- Po pierwsze  spóźniłeś się, a po drugie mnie się nie dotyka!  – krzyknęłam oburzona.

- Spóźniłem się dlatego, że byłem u Tygerta – obronił się.

- No jasne i pewnie nic nie zrobiłeś? – powiedziałam sarkastycznie.

- Nie widziałem tego znaku  - na te słowa zareagowałam głośnym śmiechem.

- Ale to prawda… - próbował się nadal bronić.

- Biedny – położyłam moją zimną dłoń do jego rozgrzanego policzka i opuszkami palców zaczęłam rysować jakieś kółka.

- Jade – podniósł mój podbródek tak, abym spojrzała mu w oczy.

- Dobra ogarnij dupę i chodźmy  rysować – odwróciłam wzrok.

- Hah jasne. Dobrze pamiętam, że Anabel  kocha Myszka Mickey? - podniósł jedną brew, a ja pokiwałam twierdząco głową.

- To do roboty – powiedział entuzjastycznie. Usiadłam w te same miejsce, a Louis przysunął krzesło.

- Ślicznie rysujesz – skomentował patrząc na mój szkic, który  już zaczęłam. Ja nic nie odpowiedziałam tylko  gapiłam się w jeden punkt  i wgłębi duszy  odmawiałam modlitwę, aby jak najszybciej stąd uciec.

*

Po  jakiejś  godzinie skończyliśmy. Oczywiście nie obyło się bez kłótni.

Ja byłam cała od węgla, a Louis od farby.

- Zemszczę się –  brunet pogroził mi palcem.

- Pieprz się Tomlinson! – krzyknęłam.

- Z tobą zawsze – obleciał mnie z góry na dół i przygryzł dolną wargę.

- Ja stąd idę – powiedziałam z obrzydzeniem.

Poszłam do  swojej garderoby, zdjęłam brudne rzeczy i podeszłam do szafy.  Uznałam, że  w dzisiejszym dniu praktycznie  nic  już  nie będę robić, więc ubrałam się w ten zestaw.

http://www.polyvore.com/cgi/set?id=86196264&.locale=pl

Gotowa postanowiła iść na budowę i przekazać szkic Tygertowi.

*

Do końca zostało nam  pomalowanie ścian, ustawienie mebli i  dopracowanie  kilku drobnostek. Zaczęłam rozglądać się za Tygertem.

Niestety on może być wszędzie :O  Zrezygnowana postanowiłam sprawdzić  najpierw w ogrodzie. Idąc i patrząc na tych wszystkich pracujących ludzi uśmiechnęłam się  duchu. To wspaniałe uczucie  wiedzieć, że wokół ciebie jest tyle dobrych, pomocnych ludzi.

Gdy znalazłam się w ogrodzie, tak jak myślałam, był tam Tygert, uradowana podbiegłam do niego od tyłu i wskoczyłam na barana. Szkoda, że nie słyszeliście jak kwiczał.

- Jade!

- Słucham?

- Proszę, zejdź  - wykonałam jego polecenie.

- Wiesz jak się wystraszyłem? – złapał się za serce.

-Wybacz - cmoknęłam go w policzek.

- Dobrze, wybaczam. Co się stało? – spojrzał na mnie.

- Czy zawsze musi się coś stać? – zaśmiałam się.

- No nie, ale wiesz, po tobie wszystkiego można się spodziewać  – podniósł ręce do góry.

- Oj tam :P Proszę. Masz szkic pokoju Anabel – podałam mu białą teczkę w kropki.

- Dzięki – powiedział.

- To ja idę! Do jutra – odwróciłam się na pięcie i szłam w stronę parkingu.

Wsiadłam do mojego limonowego garbusa i pojechałam do domu.

Gdy dojeżdżałam zauważyłam samochód mamy i Danna (ojczyma). Nie są w pracy? To bardzo dziwne – pomyślałam. Zrezygnowana zaparkowałam pod domem i skierowałam się w stronę domu.

Bez entuzjazmu  przywitałam się z mamą i pokierowałam  w stronę mojego pokoju. 

Usiadłam na łóżku i wyjęłam mój szkicownik. Zaczęłam sobie coś bazgrolić, gdy  usłyszałam pukanie do drzwi. Po chwili w moim pokoju zjawiła  się matka. 

- Jade… – zaczęła.

- Czego?! – odkrzyknęłam.

- Może tak grzeczniej? – zapytała chłodno.

- Nie sądzę. Po co  przyszłaś? – zdziwiłam się, normalnie moja rozmowa z matką  wygląda tak: „Hej.” „Cześć „ i na tym koniec.

- Przyjdą do nas goście z branży. Masz zejść na dół i być grzeczna.

- Haha i udawać ,że jesteśmy taką szczęśliwą rodzinką?

- JADE bez gadania! Punkt 20 -sta widzę cię na dole – zagroziła i wyszła. No chyba ją pojebało, nie będę udawać jakiejś kochanej córeczki -_- Skoro muszę  tam być to będę, ale jeżeli jakiś pacan zajdzie mi za skórę to obiecuję, że mu przypierdolę.

Zadowolona ze swojego postanowienia podeszłam do szafy. „No i w co ja mam się ubrać?”.

Po dość długim zastanowieniu doszłam do wniosku, że nie będę się stroić i ubrałam się w to:

http://www.polyvore.com/jade/set?id=86196264

Spojrzałam na zegarek, który wskazywał 20.  Może nie przyjdą  - pomyślałam. Niestety jak zawsze musiałam się mylić, bo już za chwile do moich uszów dobiegł dźwięk dzwonka do drzwi.

Co się będę spieszyć – powiedziałam po cichu.

- JADE! – usłyszałam z dołu krzyk mojej matki  grr, a jednak. Powolnym krokiem wyszłam z pokoju i skierowałam się w stronę schodów.

Gdy byłam już na samym dole zobaczyłam  jakichś sztywniaków  w garniturach. Uznałam, że te spotkanie będzie tak nudne, że oni samym swym towarzystwem  się  znudzą.

-  Max, to moja córka Jade – powiedziała do jakiegoś łysego dziadka.

- Pan to zawsze taki łysy? – zapytałam, a wszyscy zaczęli się śmiać. Amanda skarciła mnie wzrokiem.

- Widzę, że zabawna tak jak mama - poklepał mnie po ramieniu na co ja zrobiłam WTF.

- Jade, poznaj mojego asystenta Emmetta - pokazała palcem na wysokiego bruneta.

Nie powiem był bardzo przystojny. 

- Witam,  jestem Emmett,  a ty zapewnie Jade – ucałował moją dłoń. Jak ja nie lubię lizusów.

- Ta! Cześć - powiedziałam nawet na niego nie patrząc.

- Jade, pokarzesz Emmettowi  dom? – zapytała  matka, a więc o to jej chodzi? Chce zeswatać mnie z tym sztywniakiem?

- Po chuj? – powiedziałam, a nagle wszyscy ucichli i zrobili wielkie O_o (oczy). - Na co się gapicie? – zapytałam chamsko.

- Jade! – powiedziała cała czerwona  Amanda.

- Amando, bo zaraz wybuchniesz – skomentowałam, a  Max; Łysolek  przemówił.

- Amanda, dlaczego twoja córka mówi ci po imieniu? – zdziwił się, widząc zakłopotanie matki odparłam.

- Bo ja tą kobietę nie uważam za matkę, a teraz dobranoc  -ominęłam  zdziwiony tłum i wybiegłam z domu. 


*******
Wybaczcie błędy i stylistykę nadal nad nią pracuję :-)
Postaram się napisać szybciej rozdział . A no i mam pytanie czy mam robić stylizacje dla Jade ?
Dziękuję za około 900 wejść   xoxo